Dekalog

Traktuj ludzi tak, jak chcą być traktowani. Nie pisz do tych, którzy nie piszą. Nie dzwoń do tych od których telefon milczy. Nie interesuj się życiem tych, których Twoje życie nie intwresuje. Pomagaj tym, którzy Twojej pomocy szukają- i zapominaj szybko tak, jak Oni zapomną kiedy Twojej pomocy już potrzebować nie będą. To proste zasady. Teraz czas na te trudniejsze. Wyrzuć z serca „ludzi pomniki”, którzy przestali nimi być-ludzie się zmieniają- pozwól Im przestać być dla Ciebie najważniejszymi. Wyrzuć z myśli tych, o których myślenie boli. To Twoje myśli Cię ranią, nie Oni- Oni już dawno poszli swoją ścieżką. Spójrz w tę stronę, gdzie nadal świeci słońce. Daj mu rozbłysnąć swoją obecnością. Nie bój się obdarzać miłością lecz nie zakładaj wzajemności – ona jest lub jej nie ma i nie masz na to wpływu. Kochać jest pięknie to żal o brak wzajemności boli. Dostrzegaj tych, którzy nie proszą o pomoc i czas. Pytaj czy możesz Im pomóc jeśli jesteś na to gotowa. Nie wcześniej i nie później, bo tylko wtedy pomożesz ze wszystkich sił. Ale zrób to. Nie patrz aż inni też tego nie zrobią. Nie płacz za przyjaźniami, które minęły- nigdy nimi nie były. Pozwól wspomnieniom być wspomnieniami- nie buduj zamków na ich fundamentach- tam już jest nie to, co było kiedyś. Bądź życzliwy, ciepły i serdeczny dlatego, że taki jesteś a nie dlatego, że coś na tym zyskasz. To ciepło i życzliwość niech będą przede wszystkim Twoją Dobrą Przystanią, do której możesz ale nie musisz zaprosić innych. Stawiaj swoje granice tam, gdzie są Ci potrzebne i otwieraj drzwi tam, gdzie bezpiecznie mogą pozostać otwarte. Ciesz się tym, co przynosi dzień z wdzięcznością i nie smuć się tym, czego nie przyniósł, bo nie wiesz czy na pewno byłby to powód do wdzięczności. Nie oceniaj-to, że Ciebie oceniają nie musi oznaczać, że zniżysz się do tego poziomu. I uśmiechaj się. Powód zawsze znajdziesz. Zwłaszcza patrząc w lustro.