Pan od Marchewek…

Znowu wyjeżdżasz. Lubię Twoje podróże ze względu na powroty, kiedy bezkarnie mogę wtulić się w Twoje ramiona, poczuć Twoje ciepło, Twoją bliskość najbardziej fizycznie… Dotyk to czasami wszystko co mam. I gdy Cię witam jest tylko dla Ciebie. W przytulenie Cię na powitanie wkładam całą moją radość z możliwości bycia blisko. Kiedyś powiedziałeś mi, że dobrze, że jestem taka niska, bo kiedy się witamy nie musisz mówić jak szybko bije Ci serce z radości na mój widok 😊 Lubię słuchać Twojego serca, kiedy mi na to pozwalasz. Wiesz jak zadowolić pielęgniarkę 😊 Lubię Twój dotyk, gdy dotykasz mojej twarzy. Nie drżę pod Twoimi palcami. To nie TEN dotyk a jednak jest mi miło, że potrafisz być taki czuły. Potrzebuję tej czułości. I dajesz mi ją z radością. Czasami bawisz się moimi włosami… Kiedyś były długie… Odgarniasz mi je z twarzy, przeczesując palcami. Twój dotyk koi rozbiegane myśli. Dlaczego nie potrafię pokochać Ciebie? Może cierpiałabym znowu ale na pewno nie z tego powodu, że jestem Ci tak bardzo obojętna… Teraz znowu Ciebie nie będzie… A ja pijąc sok z marchewki będę tęsknić. Zawsze tęsknię do Ciebie. Zwłaszcza do naszych niekończących się rozmów. W sumie to nie robimy nic innego tylko rozmawiamy 😊 I nie kończą się nam tematy. Z Tobą mogę rozmawiać o wszystkim, mogę być w tej rozmowie sobą. Nie muszę obracać wszystkiego w żart, silić się na dowcip, by zamaskować to o czym chcę z Tobą rozmawiać. Niezmiennie ciekawią Cię moje córki. Ich rozmowy, o których Ci opowiadam. Mnie też fascynuje co się dzieje pomiędzy nimi. Ostatnio Nadia uwielbia angielski. Częściej go używa niż polskiego. Aida podsuwa Jej nowe słówka. Któregoś razu wchodzę do domu a Nadia biega i woła Aida liar, Aida liar… Pytam czy wie co to słówko oznacza- Nadia przechylając główkę mówi Mamo, to taki Pinokio… Jak tu nie kochać? Opowiem Ci o tym jak wrócisz. Tylko musisz mnie mocno przytulić- jakbym była Ci najdroższa na świecie. I nie puść mnie zbyt szybko. Chociaż Ty ciesz się tym, że jestem blisko.